Είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς με τρόπο αστείο για πράγματα πολύ σοβαρά; Επιτρέπεται να θεολογείς χαριτολογώντας και να υπαινίσσεσαι τις παθογένειες του εκκλησιαστικού χώρου με χιουμοριστικές ιστορίες; Από την εποχή του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη μέχρι τις πιο λαμπρές στιγμές της σύγχρονης σάτιρας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα όπου σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας σχολιάστηκαν με τρόπο διασκεδαστικό, ρίχνοντας μια πιο ανάλαφρη ματιά στις στενάχωρες αποκλίσεις της ανθρώπινης πεπτωκυίας φύσης.
Με πολύ κέφι η Δέσποινα Ζαμάνη και ο Σωτήρης Κόλλιας καταγράφουν τα ελαττώματα και τις πλάνες ημών των μελών της Εκκλησίας και όχι μόνο! Μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολα μπορεί να ξεχαστούμε, να υιοθετήσουμε ασυναίσθητα φαρισαϊκές συμπεριφορές, να κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία, να παριστάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, να πάρει μορφή ταπεινόσχημη η κενοδοξία μας, να καλυφτούμε πίσω από την πλάνη μας κατακρίνοντας τους άλλους.
